BEAT!

Dün Kadıköy’de bir maç oynandı. Kazanırsa lider olacak olan takım, kazanırsa zirvenin ortağı olacak olan takımı ağırladı. Biri Fenerbahçe’ydi bu takımlardan, diğeriyse Bursaspor. Sonunda da kazanan Bursaspor oldu. Peki sonunda ne oldu?

Her şey güzel başlamıştı aslında. Hepimiz sezon başından beri bilet fiyatlarından şikayet ediyorduk. Artık stadyumda maç izlemek küçük burjuva uğraşına döndü diyorduk. Bu takıma gönül verenler müşteri değil, taraftardır; sevigileri de parayla değil coşkuyla ölçülür diyorduk. Her şey de, o özlemini duyduğumuz dolu stadyumda, coşkulu bir taraftar kitlesiyle başladı. Alex açtı önce perdeyi, Tsubasa değildi çubuklunun arkasında 10 numara yazan kaptan ama şutu da golü de bizlere onu hatırlattı. Her şey güzel devam ediyordu, zira Andre Santos farkı ikiye çıkartmıştı. Olan da bitende ondan sonra başladı zaten...

Önce Bursaspor 2-1 yaptı, sonra beraberlik geldi. Maçın sonuysa tam bir şok dalgasıydı. İki farklı galibiyet maçın sonunda tam bir trajediye dönüşmüştü. Bursaspor, BJK’ye karşı ne yaptıysa bir benzerini bu sefer Anadolu yakasında gerçekleştirmişti.

Oysa bu mücadelede kaybeden tek değildi. Stadyumda dinmeyen protesto, Fenerbahçeliğe dair de bir şeylerin yittiğini salık veriyordu usulca. Takım kötüydü, Daum kötüydü, Bilica kötüyüdü, Güiza kötüydü ama ne yazık ki Fenerbahçe’nin 12. oyuncusu da harikalar yaratmıyordu.

Hep destek tam destek, sonuna dek destek, yensen de yenilsen de taraftarın senle vesaire vesaire... bunların yalan olduğunu gördü dün sarı-lacivertli gönüller. Birileri bu adamların bu ligi tamamlayacağını unutmuştu. Birileri, neden Fenerbahçe’yi sevdiğini unutmuştu. İsterdim ki, İslam Çupi yaşasın; herkesin gözüne takımın nasıl destekleneceğini o güzel kalemiyle soksaydı. Ama yaşamıyordu rahmetli, karşılıksız sevgi de parayla ölçülür hale gelmişti.

Taraftar tepkiliydi, tüm ölçütler avroya endekslenmişti. Herkesin yapacağı aldığı parayla ölçülmüş, taraftarın beklentisiyle verdiği paraya sabitlenmişti. Aslında işi bu duruma getiren de böyle bir taraftar kitlesi yaratan da az çok belliydi. Ne yazık ki bu işi bizzat bu noktaya getiren Fenerbahçe yönetimi olmuştu. Aslında onların da yaptığı işi kitabına uydurmaktan başka bir şey değildi Aklımıza Steinbeck’in unutulmaz eseri Gazap Üzümleri geliyor, kısaca mevzu bahis kapitalizm olunca herkesin bir üstü, herkesin bir patronu bitiveriyor. Bizim dilimizde tüy kalmadı Endüstriyel Futbol diye sayıklaya sayıklaya ama ne yazık ki; onun futboldan çaldıkları gittikçe büyütüyor hayatımızdaki yerini.

Fenerbahçe Stadyumu parasını verip hizmetini almaya gelmiş, önüne sunulanı beğenmeyince de şımarık çocuğa dönmüş müşterilerin haftasonu ruhsal terapi merkezi değil. Orası gönlü sarı-lacivertli olanların, büyük maçlarda çubukluyu göremeyince içi burkulanların, Lefter’i için adaya çıkartma yapanların, sevgilerini asla harcadıkları parayla ölçmeyenlerin mabedi.

Fenerbahçe’yi sevmenin bir sınırı yok. Desteklemenin de olmamalı... bu stadyum daha çok mağlubiyetler görecek, önemli olan Fenerbahçeliliğin kaybetmemesi...