BEAT!

Çimler yeşil, stadyum büyük, üzerinde sarı-kırmızılı futbolcular ve uzun zamandır hiç olmadığı kadar coşkulu ve kalabalık taraftarlar. Hani, Ercan Taner olsa şartlar futbol oynamaya çok müsait derdi. Peki sinirler müsait miydi, şampiyonluk baskısını kaldırmaya?

General Totti ağlıyordu. Maçın başındaki mağrurluğundan eser yoktu. Hele hele geçen haftaki Lazio'ya "takılan" haliyle hiç mi hiç alakası kalmamıştı. Maç boyu ıslıklanmış ama iyi bir futbol ortaya koymuş olan Cassano teselli etmeye çalışıyordu eski kaptanını...

Roma upuzun bir yoldan geliyordu oysa, Spaletti'yle olmayacağı anlaşılmış rota Ranieri'ye çevrilmiş, filoya Luca Toni katılmış ve çook uzun süre bu takım ligde maç kaybetmemişti. İstikrarlı gidişlerinin ödülü olarak da sonunda liderliği ele geçirmişlerdi. Artık yolun sonuydu ve son gülme vakti gelmişti.

Olmadı, geldi Sampdoria çelmeyi çakıverdi. Hınca hınç dolu olan Roma Olimpiyat stadyumu yasa boğuldu. Belki her şey bitmedi ama Internazionale ikinci bir şans bırakır mı geriye kimse bilmiyor. Ondandır ki 90 dakakinın sonunda A.S. Roma adına ne varsa İtalya başkentinde derin bir hüzün içerisindeydi. Kaptan Totti de bunun simgesi oluverdi gözyaşlarıyla. Kaptan ikinci şampiyonluğuna çok yaklaşmıştı oysaki.

Sampdoria, sarı-kırmızılı bir ekibi şampiyonluk yolunda yaralarken, benzer zamanlarda ülkemizde de sarı-kırmızılı bir ekip, ilk kez şampiyonluğa yaklaşmış olan rakibini zirveden etti. Yeşil-beyazlılar, Roma kadar yılgın değillerdi maç sonunda. Ama bir gerçek varki;bu haftasonu sarı-kırmızılıların karıştığı olaylar neticesinde iki sürpriz şampiyonluk adayı sonlarına geldikleri mücadelelerinde büyük yara aldılar.