BEAT!

Bir süre önce üstadımız Aceto Balsamico kendisiyle röportaj yaptı. Biz de uzun ama sıkmadan okunan söyleşiyi keyifle okuduk. Sonrasında da düşündük Mehmet Demirkol üzerine. Bir zamanlar belirli bir kitle için kendi tarzında yazılar yazan adam, geçen onca sene sonrasında en büyük medya organlarından birinin en çok takip edilen yazarlarından biri haline gelmişti. Kendisini sanırım ilk 2002 senesinde fark etmiştim. Hani A Milli takımın kendini dünyaya “El Mundo”da gösterdiği yıl. Hepimizin özlemle andığı Radikal Futbol’da yazıyordu o zamanlar. Ve pek tabii ki Radikal gazetesinde. Röportajında da Yiğiter Uluğ’un kendisini dünya kupasına gönderme vaadiyle ikna ettiğini söylüyor. Doğruyu söylemek gerekirse, Demirkol’un Radikal gazetesinin en arka sayfasına yazdığı dünya kupası yazılarını keyifle okumuştuk.

Şimdi geriye baktığımızda 8 yıl geçmiş aradan. Bir gazeteci için çok da uzun bir süre değil aslında. Bu süre zarfında Demirkol önce Fanatik gazetesinde de yazılar yazmaya başladı. Sonra Radikal Futbol’dan elini eteğini çekti. En son olarak da Milliyet Gazetesi’ne adım attı. Böylece futbol arenasının mainstream kanadına geçişini de tamamlamış oldu. Bu arada kendisini TV’de de görmeye başlamıştık ve konuşmasının, yazısı kadar akıcı olmadığını bir çırpıda öğrenivermiştik. Tanınmaya başladıkça tartışılan da bir isim oldu. 90 dakika’ya girişi de çıkışı da gürültülü oldu. Demirkol kafasına göre yazıyordu, fazla takım ayırt etmiyordu ama Fenerbahçe’li olması fazlasıyla insanları rahatsız etmeye başladı. İlginçtir futbol ekranı ve yazını tonlarca gözü kapalı fanatikle çevriliyken, Demirkol üzerinden Fenerbahçeliliğine dair Freudyen yorumlar başgösterdi. Her ne kadar kendisi inkar etse de altbenliğinden pro-Fenerbahçe yorumları yapıyordu! Oysa Demirkol Fenrbahçe taraftarı arasında pek de tutulan bir yazar değildi. Kendisinin de öyle olmak gibi bir amacı olduğunu sanmıyorum ama Selçuk Yula’dan bile öte fanatik ilan edilip çıkıvermişti.

En son Ferrari tartışmalarıyla gündemde durdu. Ferrari ilk transfer edildiğinde mantıklı analitik bir çözümleme yapmıştı. Ve bu yorum Beşiktaş’ın geçmiş yıllardaki yabancı transfer politikasıyla beraber anlamlı bir bütünlük içeriyordu. Nitekim, Ferrari bu sene Beşiktaş’ın ayakta kalabilen az sayıdaki oyuncusundan biri olarak taraftarın gözüne girerken, gözler de yine Demirkol’a çevrilmişti. Ne olsa kendine güveni tam bu adamın bir açığı ortaya çıkmıştı. Demirkol asla Ferrari konusunda dediklerini inkar etmedi. Sadece biraz yumuşattı. Bunu da çaktırmadan kademe kademe yaptı. Fakat bu röportajda da gördük ki yine de sözünün arkasında durmaya kararlı. Bu olay da beni Radikal Futbol günlerine ve Demirkol’un Lazio-Beşiktaş UEFA çeyrek finali öncesi Lucescu’nun takımı nasıl oynatması gerektiğine dair önerilerine götürdü. Rastlantı mıydı tüm o olaylar bilemiyorum ama Lucescu klasik dizilimi yerine Demirkol’un bahsettiğine benzer bir şeyler yapmıştı ve bu girişimin sonu da hüsranla sonuçlanmıştı.

Son bir söz söyleyelim kelamımızı bitirelim. Demirkol bazen burnunun dikine de gitse, onun gibilerden çok da yok. Değerini bilmek lazım. Bir de merak edeni varsa Dünya Kupası yazılarını derlediği kitap iletişim yayınlarından “Tae Han Min Guk” adıyla yayınlandı ve oldukça cüzzi bir rakama satılıyor.