BEAT!

Futbol dolu bir haftayı geride bıraktık. Çarşamba ve Perşembe günü 3 Türk takımı sahneye çıktı. İki tanesi sahada başrol oynarken, diğeriyse haftanın altın ahududusuna layık görüldü. Gelin biz haftanın kaybedenine bakalım...

Fenerbahçe eksik, Fenerbahçe top oynayamıyor, Fenerbahçe irtifa kaybediyor, Fenerbahçe kaynıyor... Sezon başlama ibareleri gösterdiğinden beri klüpte gergin bir bekleyiş vardı aslında. Öncelikle diğer takımlar kadro planlarını oluşturmaya başlamışken bile Fenerbahçe'de hala teknik direktör belli değildi. Daum gönderilmek isteniyordu, Daum gitmek istemiyordu. Önce kalacak denildi; sonraysa yeni teknik direktörümüz Aykut Kocaman...

Aykut Kocaman, Fenerbahçelilerin gözünde özel bir isim. Şampiyonluktan sonra olaylı bir şekilde gönderildiğinden beri hep takip etti Fenerbahçeliler onu. İstanbulspor'daki onurlu mücadelesi en çok Fenerbahçelileri gururlandırdı. Kıvanç Koçak demişti ya "Kocaman bir adam." O, Kocaman bir adamdı Fenerbahçelilerin gönlünde. İşte o adam geçti en sonunda takımın başına, efsane Fenerbahçe golcüsü, takımından haksız gönderilen kocaman adam vardı artık takımın başında!

Peki böyle şaşalaı mı oldu Aykut Kocaman'ın takımın başına geçişi. Taraftar sevinçten delilere mi döndü bu iş sonuçlanınca. İşte orası pek de kelimelerdeki gibi olmadı. Her şeyden önce bir gariplik vardı Aykut Kocaman'ın takımın başına geçişinde. Teknik direktör olarak gelmemişti takıma, bambaşka şeyler konuşulmuştu onun yeni görevi lanse edilirken. Sonradan "olmadığı" görülen vizyonlardan dem vurulmuştu önceleri oysaki. Sportif direktör, teknik direktöre dönüşedursun, bu iş taraftarın hiç de içine sinmemişti.

Asıl içe sinmeyen şey bu işlere karışan adamın Aykut Kocaman olmasıydı. Onun Kocaman olması için Fenerbahçe'nin teknik direktörü olması gerekmiyordu. Hele bu şekilde hiç mi hiç gerekmiyordu. Tabii ki kafayı kurcalayan başka da bir şey vardı, Aykut Kocaman, Fenerbahçe teknik direktörü olabilecek kapasitede bir antrenör müydü?

Sezon başlayadursun Fenerbahçe'de transfere başladı. İlk iş Stoch'u almak oldu. Chelsea menşeli genç Slovak umut vaad ediyordu. Ondan sonra Dia atağı geldi. Böylece iki kanatta delici, genç ve dinamik oyunculara teslim edilmişti. Her şeyden önce transferlerde bir plan, düşünce var gibiydi. Gibiydi diyorum, çünkü hiçbir şeyden emin olamıyor insan olmayan Fenerbahçe futbolunu gördükçe.

Forvet transferi yapamadı takım. Yapar mı bilinmez. İşte bu takım Avrupa sahnesine çıktı. Eksikti, yarımdı... ilk maç bir şekilde idare etti. 5 gol yenilebilecek bir maç şans faktörüyle berabere bitti. Öyle kötü futboldan sonra avantajlı bir şekilde Türkiye dönmek futbolun tanrılarından bir hediyeydi adeta takıma.

İlk maç 2-2 rakip Young Boys'tu trübünlerdeki 50.000 kişinin beklediğiyse sadece futboldu. Ama oynayamadı Fenerbahçe. Sezon hazırlıkları boyunca nasıl oynayamadıysa, bu maçtada sahaya hiçbir şey koyamadı. İlk yarı adeta 0-0'ı kabullenen bir takım vardı sahada. Aslında neyi kabullendiği de belli değildi zira hiçbir şey ortaya koymaya niyetleri yoktu futbolcuların. Young Boys oynadı, Fenerbahçe de izledi sonuç olarak. Maçın yarısından fazlasını yenik götüren takımın topu topu iki tane atak denilebilecek pozisyonu oldu, onlarda 80'de oyuna giren Semih'ten geldi. Atsa mı iyiydi, kaçırması mı iyi oldu bilemiyorum. Zira bu kadar kötü bir Fenerbahçe hem kazanmayı haketmiyordu, hem de ileri turlarda daha güçlü rakipler karşısında düşebileceği durumlar beni korkutuyordu.

Umarım ben yanılıyorumdur. Çöpe atılmaya mahkum bir sezona değil, yepyeni bir inşaata başlıyordur Fenerbahçe. Umarım bunlar, iyi bir takımın doğuş sancılarıdır...

Şimdilik diyecekler bunlar Fenerbahçe için Stoch ve Dia takımda umut vaad eden isimler. Gökhan Gönül'se takımın göz bebeği. Olmayan futbol taraftarın ruhunu öldürürken, ısınmak için saha kenarında göründüğünde tüm stadyumu ayağa kaldırması başka bir şekilde açıklanamaz zaten.

Deivid (efsanevi zico senesi için teşekkürler.), Güiza Cristian, Bilica, Önder, Bekir, Colin Kazım... Bu oyuncular da ne yazık ki Fenerbahçe'ye yakışır bir şekilde uğurlanması gereken isimler.