BEAT!

1981 doğumlu, orta sahada oynuyor. Yıllarca Basel formasını terletti. Bir dönem Juventus forması giymiş. 10 kez Sırp Milli Takımında oynamış. Şimdi Bursaspor’da oynuyor. Sene başından beri mutlaka ilginizi çekmiştir. Daha önce hiç farketmediyseniz; Beşiktaş-Bursaspor maçında, Bursa adına atılan o şık 2. golü atan adamdan bahsediyoruz. Ya da Bursaspor-Galatasaray maçının ilk yarısında direkte patlayan füzenin sahibi diyelim. Top tutuşu, sürüşü, şutları, topsuz oyundaki etkisi, ne yaptığını bilir hal ve tavırları... İvan Ergiç bu. Futbol meziyetleriyle güzel bir paragrafı kesinlikle hak ediyor. Peki ya diğer meziyetleri...

Bu bloga ilk yazımı yazarken, Robbie Fowler’dan ilham almıştım. Fowler özeldi; çünkü o bir futbolcudan fazlasıydı. Çevresinde olan bitene karşı duyarlıydı. Yine başka bir yerde Fowler için, “umarım bize Fowler'ı hatırlatacak kadar yetenekli, espirili, duyarlı ve farklı oyuncularla yine tanışırız. ve yine umarım bunlar da liverpool kırmızısı formalar giyerler...” demiştim. Varsın onlar Bursa yeşili formalar giysinler ama yeter ki var olsunlar!

Ergiç’in hikayesi eski Yugoslavya’da başlamış. Avusturya’da devam etmiş. Yugoslavya’nın ve bağlantısızlar hareketinin kurucusu Tito için, sorunlara rağmen iyiydi diyor, Ergiç. Bir futbolcudan, Tito’ya dair bir şeyler duymak ilginç. Bir Sırp’tan Tito’ya dair olumlu bir şeyler duymaksa daha ilginç. Oysa Ergiç, Sırp Milli formasını, artık iş şovenliğe ve aşırı milliyetçiliğe kayıyor diye bırakma kararı almış. O bir dünya vatandaşı, o bir enternasyonalist. Çok genç yaşta Juventus’ta oynama şansı yakalamış ama sakatlıklar ve ruhsal problemler yakasını bırakmamış. Ona göre depresyona girmesinin nedeni futbolun karanlık tarafı ve o zaömanlar özgür olamayan ruhu. Çok para kazanıyorsanız, eleştirme hakkınız yoktur. Tek göreviniz en iyi şekilde sahada oynamaktır diyor ve ekliyor, “Evet futbol güzel ama hayatta daha başka şeyler de var.”

Sartre, Adorno, Frankfurt okulu diyor Ergiç etkilendiği isimleri sayarken. Marx’la büyütüldüğünü söylüyor. Biz ağzımız açık dinliyoruz, izliyoruz, okuyoruz. Çünkü Ergiç yeşil sahaya da çıksa ilgi çekiyor. Röportaj yapsa da. Onun varlığı bizim için büyük bir şans. Endüstriyel futbolun her tarafımızı sardığı bu zamanda, başka bir şeylere dair naif de olsa umutlara ihtiyaç duyuyoruz. Futbolcuların, hızlarının, tekniklerin yanında bir türlü yükselemeyen duyarlılıkları karşısında Ergiç gibileri gördükçe mutlu oluyoruz. Solcu futbolcu az da olsa gördük. Kaptan Lucarelli’ye ev sahipliği yapmış bir Demirsporumuz var. Ama Ergiç, solcudan ötesi bir filozof. Yeşil sahalarda tam da görmek isteyeceğimiz bir yıldız. Hani biz filozoflardan, düşünürlerden futbol takımları kurmaya bayılırız ya işte şimdi karşımızda bu ütopyanın gerçekleşmiş hali duruyor. Tamam abartmayalım Ergiç tabii ki büyük bir filozof değil. Ama zaten onun asıl işi de filozofluk değil. Yeşil sahalarda yaşam, futbol, dünya üzerine böyle derinlemesine düşünen bir adam ve bu adamın Türkiye’de başarıyla top koşturuyor olması; hayal edebileceğimizden çok daha fazlası.

Biz onu takip etmeye devam edeceğiz hem de büyük bir zevkle...